Ήταν ο 5ος χρόνος λειτουργίας του τσίρκου με τον διάσημο θηριοδαμαστή.
Οι κυνηγοί έφεραν πολλά ζώα. Ελέφαντες, λιοντάρια, τίγρεις, λεοπαρδάλεις, πιθήκους, βόες και άλλα πολλά ζώα που είχαν παγιδεύσει.
Ο νεαρός θηριοδαμαστής, ντυμένος με την εντυπωσιακή του στολή και κρατώντας το μαστίγιό του, περίμενε στην μεγάλη περιφραγμένη με κάγκελα αίθουσά όπου δίνονταν οι παραστάσεις, να γνωριστεί με τους κυνηγούς.
Μαζεύτηκαν όλοι οι περήφανοι οι κυνηγοί, έχοντας αφήσει τα ζώα που είχαν φέρει κλεισμένα σε κελιά. Αφού έφαγαν και ήπιαν χαρούμενοι που θα
πλούτιζαν με τα ζώα που θα πουλούσαν, βγήκαν έξω.
Πήγαν να τα δουν. Όμως… τα κλουβιά ήταν άδεια. Ζώα πουθενά! Κανείς όμως δεν πρόσεξε την παράξενη έκφραση που είχε στο πρόσωπό του.
Θα γινόταν και γιορτή με μουσικές.
Έτρεξαν όλοι θυμωμένοι και βρήκαν τον θηριοδαμαστή στην περιφραγμένη με κάγκελα αίθουσα των επιδείξεων φωνάζοντας:
– «Τα ζώα μας! Που είναι τα ζώα μας;» Ο θηριοδαμαστής χαμογελώντας είπε:
– «Τα ζώα είναι εκεί που πρέπει να είναι» είπε και δείχνοντας τα κάγκελα τριγύρω πρόσθεσε: «Κι εσείς τώρα, είσαστε εδώ που πρέπει να είστε.»
Χαμογελώντας βγήκε έξω.
Από το δάσος έρχονταν οι χαρούμενες φωνές των ζώων, που με πονηριά είχε καταφέρει να ελευθερώσει απ’ τα κλουβιά τους.
