Από τα παλιά, μαθαίνουμε πως εμείς οι άνθρωποι δημιουργήσαμε το θέατρο.
Ε! Λοιπόν κάνουμε τεράστιο λάθος! Υπήρχαν θεατρικές σκηνές πολύ πριν εμφανιστούμε εμείς.
Εμένα, όταν ακόμη πήγαινα σχολείο στο… -Ωχ! Δεν κάνει να φανερώσω το μέρος- ένα αιλουροειδές μου ψιθύρισε μια μέρα που διάβαζα Ιστορία στην βεράντα, να αφήσω το βιβλίο και να πάμε παρέα σε παράσταση.
Περπατώντας μέσα στο δάσος, δεκάδες ζώα διαφόρων ειδών προχωρούσαν ανάκατα προς ένα σημείο. Στο άνοιγμα του δάσους σταμάτησαν και όλα κοίταζαν προς έναν κομμένο κούφιο κορμό δέντρου.
Ξαφνικά μια ηλιαχτίδα φώτισε ένα σημείο του δέντρου και αμέσως άνοιξε μια μικρή σκηνή.
Εκεί εμφανίστηκε ένα πανέμορφο μικρό πουλάκι μας κοίταξε, άνοιξε το στοματάκι του και… η μουσική που έβγαινε απ το πλασματάκι μας μάγεψε.
Όταν έφυγε η ηλιαχτίδα και έκλεισε η σκηνή, αρχίσαμε να αποχωρούμε. Στα μάτια των άγριων ζώων υπήρχε κάτι σαν χαμόγελο.
Όταν γύρισα στην βεράντα μου, και πήρα το βιβλίο της ιστορίας στην σελίδα που βρισκόμουν διάβασα: «Στην μάνα μας την Φύση, ας της δίνουμε αυτό για το οποίο μας έφτιαξε και όχι αυτό που εμείς θέλουμε να παίρνουμε!»
Αυτό δεν υπήρχε πριν. Ποιος το έγραψε άραγε;
