Όταν ήρθε η σειρά της να βγει στο αγώνισμα της κορδέλας, αισθανόταν πολύ αισιόδοξη και ήταν πανέμορφη.
Σκύβει, παίρνει την ράβδο με την κορδέλα και προχώρησε προς το κέντρο του αγωνιστικού χώρου. Οι κερκίδες ήταν γεμάτες. Η μουσική είχε αρχίσει.
Ετοιμάστηκε να ξεκινήσει…. όταν ένιωσε κάτι περίεργο στην κορδέλα. Ήταν σκληρή και άκαμπτη.
– «Μα τι συμβαίνει;» μουρμούρισε.
Ο κόσμος τριγύρω περίμενε σιωπηλός. Τότε της φάνηκε πως η άκρη της κορδέλας κόλλησε… με πείσμα στο στέρνο της.
Μια υφασμάτινη λεπτή φωνούλα ψιθύρισε:
– «Μ’ αγαπάς; Είμαι συναθλήτριά σου;»
Η κοπέλα ξαφνιασμένη απάντησε:
– «Ναι»
– «Τότε θα μου λες τι θέλεις να κάνω, δεν θα με πετάς πάνω-κάτω χωρίς να μου το λες.»
– «Εντάξει.» Ψιθύρισε η κοπέλα.
Και ξεκίνησαν την επίδειξη η αθλήτρια και η κορδέλα.
Ήταν η καλύτερή τους εμφάνιση. Ο κόσμος όρθιος τις αποθέωσε. Στο βάθρο όπου πήρε το πρώτο βραβείο κρατούσε με χάρη την… κορδέλα της:
– «Δεν είσαι συναθλήτριά μου. Είσαι αδελφή μου!» είπε χαμογελώντας.
Και η κορδέλα την τύλιξε απαλά με τρυφερότητα.
