Εκείνο το πρωινό του Απρίλη οι πρώτες ακτίνες που έφτασαν, ξαφνιάστηκαν πολύ με όσα είδαν και τρέξανε να το αναφέρουνε στον Ήλιο.
Εκείνος έσκυψε και αντίκρισε εκεί κάτω μικρούς ήλιους να γεμίζουν, λιβάδια, πεδιάδες, ακροποταμιές, λόφους και βουνά.
Θυμωμένος γύρισε στο φεγγάρι και του φώναξε:
– «Δικιά σου δουλειά είναι αυτά εκεί κάτω;»
– «Για ποια μιλάς ήλιε;» ρώτησε φοβισμένη η σελήνη και κοιτάζοντας κάτω είδε μαργαρίτες να πλημμυρίζουν την Γη.
– «Μα Ήλιε μου, δικό σου δώρο είναι. Εσύ με τις ακτίνες σου τους χαρίζεις την άνοιξη. Οι μικροί ήλιοι είναι λουλουδάκια που βγήκαν να σε ευχαριστήσουν.»
– «Α, έτσι;» είπε εκείνος και χαμογελώντας έστειλε μπόλικο φως στο φεγγάρι. Εκείνο έλαμψε μες το πρωινό, παρέα με τον ήλιο, στον ουρανό.
Οι Μαργαρίτες, τέντωσαν τα πανέμορφα άνθοπέταλά τους με περηφάνια στολίζοντας τον τόπο.
