Τι να ‘ναι άραγε
τούτο το πέπλο τ’ απαλό,
που του ήλιου το φως δεν κρύβει;

Το μοναδικό τούτο άρωμα, που το αεράκι φέρνει
και σαν δώρο απλώνεται στης φύσης την ψυχή,
ποιος το σκορπάει απλόχερα τριγύρω;

Των λουλουδιών τα πέταλα, που ανοίγουν όλο χάρη
ποιάν αντικρίζουν να έρχεται
χορεύοντας στους γήινους ρυθμούς
και με το βλέμμα της καλεί
όλους στη γιορτή;

Μήπως είναι αυτό που τα παλιά τα χρόνια,

Ἔαρ το καλούσαν, κι εμείς τώρα με χαμόγελα·

Άνοιξη την λέμε;